Πολεμικές αποζημιώσεις – Η υπόθεση Μέρτεν | Το κουτί της Πανδώρας

Πηγή

Επιστροφή Ανδρέα από Λονδίνο

Για να μην ξεχνάμε την ιστορία και πως λειτουργούσαμε, τα συμπεράσματα δικά σας.

Συνεδριάζουν στο Ναύπλιο οι πρυτάνεις

Το Σάββατο θα παραστεί και η υπουργός Παιδείας

Δείτε τη θέση μας για την επιχειρηματικότητα-καινοτομία.

Σε κρίσιμη περίοδο συνεδριάζουν και πάλι οι πρυτάνεις όλων των Πανεπιστημίων από την προσεχή Παρασκευή ως την Κυριακή, στο Ναύπλιο.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών της Συνόδου θα γίνει συζήτηση σχετικά με τις προτεινόμενες, από το υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, αλλαγές του θεσμικού πλαισίου για τα πανεπιστήμια, για τη διαχείριση των κρίσεων ασύλου, για το μοντέλο διοίκησης για την αυτοδιοίκηση, αυτοτέλεια και τα όρια των παρεμβάσεων του κράτους στη λειτουργία των πανεπιστημίων, για την οργάνωση σπουδών και για θεσμικά ζητήματα.

Επίσης θα συζητηθούν δράσεις και προτάσεις ανάδειξης του δημόσιου πανεπιστημίου ως χώρου συλλογικής αριστείας, η στρατηγική χρηματοδότησης της έρευνας, και ακαδημαϊκή πρωτοβουλία για την ενέργεια, το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής .

Το Σάββατο αναμένεται να παραστεί και η υπουργός Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου, η οποία θα συμμετάσχει σε συζήτηση επί των αποφάσεων, των ψηφισμάτων και της γενικότερης θεματικής.

Πηγή: newsbeast

Επεξήγηση repos-spread-short selling-naked short selling

Πηγή:Φτάνουν τα κακαρίσματα | Θανάσης Μαυρίδης

Στο παραπάνω άρθρο, σχολιάζει ο deep purple τα παρακάτω και μας βοηθά να καταλάβουμε τι ακούμε και διαβάζουμε ένα χρόνο τώρα για τα οικονομικά παιχνίδια. (Πηγή σχολίων)

Ο deep purple είπε:

Όσο καθυστερούν πλήττουν την αξιοπιστία τους και στέλνουν ένα λανθασμένο μήνυμα: Ότι η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά είναι ξέφραγο αμπέλι κι ότι όποιος θέλει μπορεί να κινείται σαν να βρίσκεται στην άγρια Δύση.
++++++++++++++++++++++++++++++++

κ. Μαυρίδη,
εδώ ολόκληρη Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΞΕΦΡΑΓΟ ΑΜΠΕΛΙ,
το ΧΑΑ μας μάρανε και “αμαυρώνει” την αξιοπιστία των “καλοπληρωμένων” … ηρώων μας ?!

Στο προχθεσινό άρθρο σας (Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου), με τίτλο «Ξένοι στον τόπο μας», στην εισαγωγική σας παράγραφο αναφέρατε: Εχουμε Εκχωρήσει τα Κυριαρχικά μας Δικαιώματα, ως Φυσική Συνέπεια της Οικονομικής Αδυναμίας, στην οποία βρίσκεται η χώρα. Ας πούμε λοιπόν δυο λογάκια σε σχέση με αυτό, δηλαδή, κάποιες βαρυσήμαντες και αναμφισβήτητες αλήθειες, που αφορούν το ξεπούλημα (του λαού) της Ελλάδας. ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΑΣ, … για να διαπιστώσετε, ΠΟΙΟΙ ΕΣΚΑΨΑΝ ΤΟ ΛΑΚΟ ΜΑΣ! Ενα πολύ “διδακτικό” κειμενάκι, … που τα λέει όλα!

Το τελευταίο μακρύ διάστημα ο Ελληνικός λαός συκοφαντήθηκε συστηματικά από τα ΜΜΕ, οι Έλληνες χαρακτηρίστηκαν τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, παράσιτα, που ζουν εις βάρος των άλλων λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα γερμανικά ΜΜΕ (κυρίως οι φυλλάδες Bild και Focus) αποκάλεσαν τους Ελληνες -συλλήβδην- απατεώνες κι’ έσπειραν στη γερμανική κοινωνία μία απίστευτη απέχθεια για τους Έλληνες, που λίγο έλειψε να πάρει διαστάσεις ίδιες με το αντισημιτικό μένος που καλλιέργησε το NSDAP (National Socialist German Workers’ Party).

Η Ελλάδα ξεπουλήθηκε, με το διαβόητο Μνημόνιο, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και στις επιχειρήσεις (τράπεζες και “αναπτυξιακές” εταιρίες), που εκπροσωπούνται απ’ αυτούς τους δυο φορείς. Για να γίνει αυτό όμως, έπρεπε να προετοιμαστεί καλά το έδαφος. Πως όμως θα μπορούσε να γίνει αυτό?

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΛΗΘΕΙ ΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΕΙΝΑΙ Ν’ ΑΠΑΞΙΩΘΕΙ εντελώς Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑ.

Αυτό ξεκίνησε από τον Αλογοσκούφη, που έβαλε τη χώρα σε επιτήρηση για τη “δημιουργική λογιστική” των κυβερνήσεων Σημίτη. Φυσικά, οι κυβερνήσεις Σημίτη ήταν απολύτως ένοχες γι’ αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τις εξόφθαλμες «ύποπτες» κινήσεις του, σε συνεργασία με τη Goldman Sachs. Ο Αλογοσκούφης έβαλε την Ελλάδα σ’ επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να την παραδώσει «εξαγνισμένη» στην επόμενη διακυβέρνηση. Βγαίνοντας η χώρα από την επιτήρηση, ήρθε η νέα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, που παρέδωσε τη χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Πως όμως φτάσαμε από το «λεφτά υπάρχουν» και από τις βαρύγδουπες υποσχέσεις (π.χ., ότι δεν θα επιβαρυνθούν άλλο οι ασθενέστεροι πολίτες, κλπ.), στη ραγδαία άνοδο της ανεργίας, στην κατάλυση εργασιακών δικαιωμάτων, στη δραματική μείωση των ήδη χαμηλών μισθών και συντάξεων?

Ας θυμηθούμε λίγο, τι έγινε αμέσως μετά την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου: Αμέσως άρχισε σύσσωμη η κυβέρνηση, με πρώτον απ’ όλους το Γιώργο Παπακωνσταντίνου, να κατηγορεί την Ελλάδα ως αναξιόπιστη χώρα. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ, υπεύθυνο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ οποιασδήποτε χώρας, να βγαίνει και να λέει, ότι η χώρα του είναι αναξιόπιστη κι’ ότι δεν πρέπει κανένας, να την παίρνει στα σοβαρά !!! Αλλοίμονο, … εάν το λες εσύ που κυβερνάς, τι θα πουν οι άλλοι?

Καλλιέργησαν λοιπόν Γιώργος Παπανδρέου και Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μ’ εξαιρετική μεθοδικότητα, ένα απόλυτα εχθρικό κλίμα για την Ελλάδα στις διεθνείς χρηματαγορές. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα? Ανέβηκαν δραματικά τα spreads των ελληνικών ομολόγων.

Και σα να μην έφτανε αυτό, φρόντισαν, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος, να δώσουν προνομιακές δυνατότητες συναλλαγών επί των ελληνικών ομολόγων (= naked short selling), με αποτέλεσμα, μέσα σε μια νύχτα, να εκτοξευτούν τα spreads από τις 150 μονάδες βάσης, αρχικά στις 450 μ.β. και μετά ν’ αρχίσει το μεγάλο «πανηγύρι», η γνωστή ασταμάτητη ανηφόρα. Πώς όμως έγιναν όλα αυτά?

Ας εξηγήσουμε λίγο τις παρακάτω έννοιες (τι είναι τα spreads, το short selling, το “naked short selling”) και θα τα καταλάβουμε όλα. Ξεκινάμε με μία απλή ιστορία:

Ρέπος: Ο Γιωργάκης (τύπος «ξερόλα», αλλά κατά βάση αγαθιάρης άνθρωπος) αγόρασε το 2008 ένα 10ετες ομόλογο του ελληνικού δημοσίου (ΟΕΔ), και το κρατάει, για να σπουδάσει τα παιδιά του. Έρχεται ο Λαμόγιας (άνθρωπος της πιάτσας και στυγνός κερδοσκόπος) και του λέει: Γιωργάκη μου, θέλεις να μου δανείσεις το ομόλογό σου για ένα μήνα? Σου υπόσχομαι, να στο επιστρέψω, «καθαρό, γυαλισμένο και ατόφιο», και μάλιστα, για τον κόπο σου, θα σου δώσω κι’ ένα μικρό ποσό, που θα το συμφωνήσουμε από τώρα, ας πούμε … 20€. Ο Γιωργάκης συμφωνεί κι’ έτσι το ομόλογο έρχεται στα χέρια του Λαμόγια, που για ένα μήνα μπορεί να το κάνει ό,τι γουστάρει, αρκεί, στο τέλος του μήνα, να το επιστρέψει στο Γιωργάκη μαζί με το ποσό που συμφωνήσανε (π.χ τα 20€). Το δανεικό αυτό ομόλογο ονομάζεται «ρέπος».

Spread: τα ομόλογα, όπως και οι προθεσμιακές καταθέσεις, έχουν ένα επιτόκιο, το οποίο καθορίζεται τη στιγμή της έκδοσής τους. Όταν π.χ. λέμε 5ετές ομόλογο, (ονομαστικής αξίας) 1000€, με απόδοση-επιτόκιο 5%, εννοούμε, ότι αυτός που το αγοράζει, για τα επόμενα 5 χρόνια, θα εισπράττει, ετησίως, τόκο 50€. Το spread είναι η διαφορά του επιτοκίου που πληρώνει ένα κράτος, σε σχέση με το επιτόκιο που πληρώνει ένα άλλο κράτος (οικονομικά εύρωστο, άρα και φερέγγυο), το οποίο θεωρείται ως «σημείο αναφοράς». Στην παρούσα συγκυρία, το «κράτος αναφοράς» είναι η Γερμανία. Δηλαδή, εάν η Γερμανία για το 5ετες ομόλογο που εκδίδει, καταβάλλει σήμερα (τόκο με) επιτόκιο 3%, ενώ η Ελλάδα 5%, τότε το spread είναι 2% ή 200 μονάδες βάσης (= 200 εκατοστά).

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Η τιμή ενός (παλαιού) ομολόγου πέφτει, όσο ανεβαίνει το τρέχον επιτόκιο των αντίστοιχων, σημερινών (καινούργιων), ομολόγων. Οταν δηλαδή ανεβαίνει το spread, π.χ. στα 5ετη νεο-εκδιδόμενα ομόλογα, αυτόματα, ο πρώτος χαμένος δεν είναι το δημόσιο (το κράτος), αλλά όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους παλαιότερα ομόλογα της ίδιας τάξης (δηλ. 5ετή). Ωστόσο, το κράτος ζημιώνεται και αυτό, έμμεσα, με δύο τρόπους: η) από τη μειωμένη αξιοπιστία του (όσοι αγοράζουν τα ομόλογά του, χάνουν) και ii) όταν ξαναβγεί στην αγορά για δανεικά, εκδίδοντας καινούργια ομόλογα, λόγω της μειωμένης αξιοπιστίας του, θα πρέπει αυτά να είναι ελκυστικότερα από πλευράς απόδοσης, δηλαδή, να έχουν υψηλότερο επιτόκιο. Συνεχίζουμε:

Short Selling: Ο Λαμόγιας με το δανεικό ομόλογο του Γιωργάκη στα χέρια του, πάει στην αγορά και το πουλάει 1000€. Περιμένει μερικές μέρες, και η τιμή του ομολόγου πέφτει στην αγορά. Τότε ξαναγοράζει ένα ίδιο ομόλογο (10ετες, εκδόσεως 2008) με μειωμένη τιμή, π.χ. με μόλις 900€. Εν ολίγοις, πούλησε ένα δανεικό ομόλογο 1000€, μερικές μέρες αργότερα αγοράζει το ίδιο ομόλογο 900€, και τώρα έχει στα χέρια του ένα ομόλογο, ίδιο με αυτό που δανείστηκε, συν 100€ στην τσέπη του (1000-900=100€). Επιστρέφει λοιπόν το ομόλογο στο τέλος του μήνα στο Γιωργάκη, του δίνει και το συμφωνηθέν ποσό των 20€, από τα 100€ που κέρδισε, και του μένουν τα υπόλοιπα 80€ για τον κόπο του.

Από την παραπάνω διαδικασία καταλαβαίνουμε, πως ο πρώτος χαμένος είναι ο Γιωργάκης, που έχει το ομόλογο στα χέρια του (με μειωμένη όμως πλέον εμπορεύσιμη-τρέχουσα αξία) και ο μόνος κερδισμένος είναι ο Λαμόγιας, που τσέπωσε 80€ απ’ αυτή την πτώση της αξίας του ομολόγου.

Naked Short Selling: Επειδή όμως ο Λαμόγιας είναι από τη φύση του αχόρταγος και άπληστος, θέλει να κερδίσει κάτι παραπάνω από τα 80€ που κέρδισε με την παραπάνω διαδικασία. Γι’ αυτό κάνει το εξής: ενώ έχει δανειστεί από το Γιωργάκη μόνο ένα 10ετες ομόλογο, αξίας 1000€, πάει στην αγορά και πουλάει 10 τέτοια ομόλογα (δηλ. αξίας 1000€ το καθένα). Στην ουσία, τα 9 από αυτά τα ομόλογα που πούλησε, δεν υπάρχουν, είναι δηλαδή αέρας κοπανιστός (= «γυμνά», naked). Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη μορφή-πρακτική short selling, καθώς δεν τίθεται κανένα όριο, στο πόσα «γυμνά» ομόλογα μπορεί κάποιος να πουλήσει (ενώ στο απλό short selling, υπάρχει όριο, δηλαδή, μπορείς να πουλήσεις, μόνο όσα ομόλογα έχεις στη διάθεσή σου, από «πρόχειρο» δανεισμό). Μ’ αυτό τον τρόπο όμως, μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια εικονική υπερ-προσφορά ομολόγων στην αγορά και η ίδια αυτή η υπερ-προσφορά να ρίξει τις τιμές. Ουσιαστικά, η πτώση των τιμών αποτελεί μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία και αυτός που πραγματοποίησε τη «γυμνή» πώληση, το μόνο που έχει να κάνει, εκμεταλλευόμενος τον πανικό που έσπειρε, είναι να ξαναγοράσει τα 9 αυτά ομόλογα σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές.

Η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) που φέρει τεράστιες ευθύνες για την άνοδο των spreads (λόγω της παραπάνω τακτικής του naked short selling), θέλησε «ν’ απολογηθεί», με μία μακροσκελή (και σκοπίμως δυσνόητη) επιστολή, παραδεχόμενη, ότι η εν λόγω πρακτική (το naked short selling) ήταν μεν αποδεκτή, αλλά, με την προϋπόθεση εφαρμογής του «Τ 3» (που η ίδια είχε επιβάλει).

Τι σημαίνει το «Τ 3»: όταν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο στην αγορά (= Ηλεκτρονική Δευτερογενής Αγορά Τίτλων, που ανήκει στην ΤτΕ), είναι υποχρεωμένος, μέσα σε περιθώριο-διάστημα 3 ημερών, να το παραδώσει στο διαπραγματευτή, προκειμένου να περιέλθει στα χέρια του αγοραστή. Αυτό είναι το λεγόμενο «Τ 3». Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα, να πουλήσεις ένα ομόλογο, που σήμερα δεν διαθέτεις, αρκεί να το παραδώσεις στο διαπραγματευτή (που του το χρωστάς) μέσα σε 3 μέρες. Ωστόσο, εάν το ξαναγοράσεις μετά από δύο μέρες, από τον ίδιο διαπραγματευτή, τότε εκείνος κάνει τα στραβά μάτια και πρακτικά ακυρώνει το χρέος σου (διότι, ένα ομόλογο πούλησες, ένα αγόρασες, … ο συμψηφισμός δημιουργεί μηδενική υποχρέωση κατοχής-παράδοσης ομολόγου).

Αυτή είναι λοιπόν η κανονική (σύννομη) διαδικασία, η οποία (έστω και με την εφαρμογή του «Τ 3»), πρακτικά αποτελεί μία πράξη naked short selling, καθώς την ώρα που πουλούσες το ομόλογο, δεν είχες την υποχρέωση να το κατέχεις (έστω και ως δανεικό). Επειδή όμως οι 3 μέρες είναι μικρό χρονικό διάστημα, οπότε (υπό κανονικές συνθήκες) δεν μεταβάλλονταν οι τιμές των ομολόγων, κανένας δεν ασχολούταν, με το να κάνει τέτοιας μορφής naked short selling (επειδή, για να κερδίσεις από μια τέτοια κατάσταση, θάπρεπε να πέσει αρκετά η τιμή του ομολόγου, μέσα στο 3-ήμερο, πράγμα συνήθως ανεδαφικό και ανέφικτο).

Γι’ αυτό το λόγο, η ΤτΕ δημιούργησε μία ασύλληπτη «κερκόπορτα» (για τα ΟΕΔ και κατ’ επέκταση για το κράτος), η οποία τελικά αποδείχθηκε τεράστιο «παραθυράκι» (= μπαλκονόπορτα!) για τους επιτήδειους και τους κερδοσκόπους.

Το «παραθυράκι» αυτό που «άφησε ανοιχτό» η ΤτΕ ονομαζόταν «failed εντολές». Ιδού: όπως είπαμε, όταν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο, πρέπει σε 3 μέρες το πολύ, να το παραδώσει. Ωστόσο, εάν δεν το κάνει, τότε η συναλλαγή θεωρείται «failed», δηλαδή αποτυχημένη. Αποτυχημένη όμως δεν σημαίνει, πως ακυρώνεται (ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ), γιατί έχει γίνει η πώληση και υπάρχει ένας αγοραστής, που περιμένει το ομόλογό του. Αρα, στην ουσία η εντολή παραμένει εκκρεμής, μέχρις ότου ο πωλητής προσκομίσει το ομόλογο, που έχει υποσχεθεί. Εάν όμως ο πωλητής «κάνει το χαζό», αυτή η «εκκρεμότητα» μπορεί να παραταθεί μέχρι και για 10 μέρες. Βέβαια, εάν αυτός το παρακάνει, τότε ο διαπραγματευτής έχει υποχρέωση ν’ αγοράσει ο ίδιος το ομόλογο, για να το δώσει στον αγοραστή και να στείλει το λογαριασμό στον πωλητή. Όμως αυτό συνήθως δεν γίνεται, επειδή ο πωλητής, που «ποιεί τη νήσσα», γνωρίζει καλά, … «μέχρι που τον παίρνει». Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, μπορούσε ένας πωλητής ελληνικών ομολόγων, να διατηρεί τη θέση του ανοιχτή για 10 (ή και περισσότερες μέρες), χωρίς να έχει στα χέρια του το ομόλογο που είχε πουλήσει. Πρακτικά δηλαδή, μπορούσε να έχει δώσει μια «naked short εντολή», χωρίς σχεδόν κανένας να τον ελέγχει !!!

Με την εν λόγω απόφαση («παραθυράκι»), που πήρε η ΤτΕ (Οκτώβριος 2009), θεωρητικά και πρακτικά, διευκόλυνε απείρως τον οποιονδήποτε ήθελε να «παίξει» με το θέμα των ελληνικών ομολόγων (ΟΕΔ). Γιατί, εάν συνδυαστεί (α) το πρακτικά παράνομο και επικίνδυνο (για το κράτος κυρίως) παιχνίδι των «naked short εντολών» με το (β) «παραθυράκι» που άνοιξε η ΤτΕ και (γ) τ’ απανωτά δημοσιεύματα για την ελληνική κρίση, αντιλαμβανόμαστε, πως αυτό αποτελούσε την ιδανική «συνταγή», που επέτρεπε σε οποιονδήποτε, να δίνει «naked short εντολές», για τουλάχιστον 10 συνεχείς ημέρες.

Αυτό συνεχίστηκε για αρκετό διάστημα, μέχρι που στις 8 Απριλίου το πράγμα «ξεχείλωσε» (η ξεφτίλα και η ανικανότητα είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, με τα spreads των ΟΕΔ νάχουν φτάσει … στο Θεό!). Τότε, η επιτροπή που ελέγχει την ΗΔΑΤ αποφάσισε, … να κλείσει επιτέλους το «παραθυράκι» των failed εντολών, δηλαδή, να ΣΥΜΜΑΖΕΨΕΙ ΤΑ ΑΣΥΜΜΑΖΕΥΤΑ, που Η ΙΔΙΑ ΕΙΧΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ, με τον εξής απλό τρόπο: για κάθε εντολή πώλησης ομολόγου, ο πωλητής θάπρεπε να προσκομίζει ένα repos ημέρας, αντίστοιχου ομολόγου (δηλαδή, ένα δανεικό ομόλογο μίας ημέρας), μέχρι να προσκομίσει το πραγματικό ομόλογο που έχει στα χέρια του.

ΘΛΙΒΕΡΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:

1.Η ΤτΕ είχε αφήσει ανοιχτό ένα πολύ επικίνδυνο παράθυρο στην αγορά ομολόγων. Είτε το έκανε τον Οκτώβρη (είτε πιο πριν), αυτό το παράθυρο είχε τη δυνατότητα, σε συνθήκες κρίσης, να δημιουργήσει καταστάσεις υποτιμητικής κερδοσκοπίας (καταστροφής) στην αγορά των ελληνικών ομολόγων. Αρα, ο «πολύς» κ. Προβόπουλος, ως απολύτως υπεύθυνος γι’ αυτό το χάλι, θάπρεπε, καταρχήν να λογοδοτήσει και … πολλά άλλα! Εάν δεν μπορούσε ν’ αντιληφθεί τις συνέπειες αυτού του παράθυρου, είναι ανίκανος. Εάν πάλι τις ήξερε, τότε είναι συνένοχος και θα πρέπει, να πει δυο λογάκια με τον εισαγγελέα. Γιατί φαίνεται αδιανόητο, «τέτοιες θέσεις, σε τόσο απλές έννοιες ή καταστάσεις» (όπως επεξηγήθηκαν παραπάνω), να μην τις αντιλαμβάνεται κάποιος (πολλώ μάλλον δε, αν πρόκειται για τον επικεφαλής κεντρικής τράπεζας).

Επιπλέον, για νάμαστε αντικειμενικοί και ακριβοδίκαιοι, πριν καταλογιστούν ευθύνες, είναι πολύ εύκολο (ΕΑΝ ΘΕΛΟΥΝ), να εξακριβώσουν, το κατά πόσον η εν λόγω διευκόλυνση-παραθυράκι της ΤτΕ (τον Οκτώβριο 2009) είχε, όντως, πραγματικό αντίκτυπο υποτιμητικής κερδοσκοπίας στα ΟΕΔ (και τεράστια οικονομική ζημιά σε βάρος της Ελλάδας). Δεν χρειάζεται, παρά να δουν σε καθημερινή βάση τις πράξεις και τους όγκους των ομολόγων από τις αρχές του 2009 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να δουν τις πράξεις και τους όγκους των failed εντολών (δηλαδή, αυτών που δόθηκαν με την εκμετάλλευση του «παράθυρου», απ’ όλους εκείνους, που κερδοσκοπικά εφάρμοζαν την πρακτική του naked short selling). Εάν προκύψει, ότι ένας σημαντικός όγκος πράξεων γινόταν με το εν λόγω «σύστημα», τότε, θα πρέπει πάλι να παρέμβει ο εισαγγελέας (και λόγω εγκληματικής αμέλειας).

2.Σίγουρα, για το χάλι της χώρας, ευθύνονται πολλοί, εμείς ως κοινωνία, αρκετές κρατικοδίαιτες κυρίως επιχειρήσεις και κυρίως, τεράστια μερίδα πολιτικών. Για το τεράστιο χρέος της χώρας δεν φταίει κανένας άλλος, από εμάς τους ίδιους. Άρα κάθε άλλο παρά αθώα είναι η «ανάδελφη» Ελλαδίτσα. Ωστόσο, αυτό που καταδεικνύει το παρόν κείμενο, είναι ότι η Ελλάδα, όντας ήδη ο αδύναμος κρίκος του ευρώ, έγινε στόχος (καταστροφικών) υποτιμητικών πιέσεων και σε αυτό συνέβαλαν κρίσιμα και καθοριστικά οι αποφάσεις της ΤτΕ και λοιπών άλλων φιλοπάτριδων «αρχηγών»!

3.Δεν υπάρχει περίπτωση, στοιχειωδώς νουνεχής άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα, να θέλει να «παίξει» εσκεμμένα με την υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων. Αυτό ακούγεται εξαιρετικά παράλογο. Οχι βέβαια, επειδή δεν υπάρχουν άτομα, που να επιζητούσαν την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ (κάθε άλλο), αλλά επειδή, με το να «παίζεις» με τα ομόλογα του δημοσίου (ΟΕΔ), προκειμένου να πετύχεις την εν λόγω εξάρτηση (από το ΔΝΤ, κλπ.), ισοδυναμεί με το να ρίξεις πυρηνική βόμβα στο γείτονα, επειδή, … αυτός είχε βάλει δυνατά τη μουσική!

4.Ολα αυτά τα χρόνια της «δημοκρατίας», έχει γίνει πολύς λόγος για διάφορα σκάνδαλα στην Ελλάδα (και φούσκες σ’ όλο τον κόσμο). Ωστόσο, δεν υπάρχει μεγαλύτερο σκάνδαλο και μεγαλύτερη φούσκα, από το παιχνίδι με τα ομόλογα ενός κράτους. Ακόμα και η υπόθεση των δομημένων ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων (που είναι τεράστια), είναι μικρή και φαντάζει ασήμαντη «παπαριά» μπροστά στις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει η κατάρρευση των ομολόγων ενός κράτους, επειδή, ουσιαστικά πρόκειται, … για το τέλος του παιχνιδιού.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΜΑΣ !

Ακούγεται αποκαρδιωτικό ή ηττοπαθές? Ισως, αλλά αυτό ακριβώς κατάφερε η ΤτΕ, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Αν προσθέσουμε και όλη τη γνωστή καταστροφολογία, … που απευθυνόταν κυρίως προς το εξωτερικό, απ’ όλα τα «πεφωτισμένα» μέλη της κυβέρνησης, σχηματίζουμε μία ακριβή εικόνα, του πως καταλήξαμε εδώ σήμερα. Και φυσικά, όλα αυτά τα ζητήματα δεν πρόκειται ποτέ να φύγουν από την επιφάνεια. Ο Ελληνικός λαός έχει κάθε δικαίωμα να ξέρει, πως και γιατί πουλήθηκε στο ΔΝΤ. Και οι ξένοι αναγνώστες έχουν κι’ αυτοί δικαίωμα, να μάθουν τι παιχνίδι παίχτηκε σε βάρος ενός λαού και γιατί αυτός ο λαός δαιμονοποιήθηκε και συκοφαντήθηκε τόσο πολύ. Γιατί οι αδίστακτοι κερδοσκόποι του ΔΝΤ &Σια δεν θα διστάσουν αύριο, να κάνουν τα ίδια και χειρότερα σ’ άλλες χώρες, ευρωπαϊκές ή μη.

Διεθνές Δικαστήριο για την ελληνική κρίση!

Το καλοκαίρι του 1918 ο Κ. Καβάφης συνάντησε τον μεγάλο Αγγλο συγγραφέα Ε. Μ. Φόρστερ στην Αλεξάνδρεια και έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη φιλία. “Εσείς οι Αγγλοι δεν μπορείτε να καταλάβετε τους Ελληνες”, του λέει ο Καβάφης. “Εμεις χρεοκοπήσαμε εδώ και καιρό. Να προσεύχεστε εσείς οι Αγγλοι, με την τάση σας για περιπέτειες, να μην χάσετε το κεφάλαιό σας γιατί τότε θα γίνετε σαν κ’εμάς, ανήσυχοι, ανήμποροι, ψεύτες”.

Σχολιάζοντας αυτό το μυστηριώδες κείμενο, ο Giorgio Agamben γράφει το 1993 “το μόνο σίγουρο είναι ότι από τότε όλοι οι λαοί της Ευρώπης και πιθανόν όλου του κοσμου έχουν πτωχεύσει”. Εμείς οι Έλληνες και πιθανόν όλοι οι Ευρωπαίοι έχουμε χρεωκοπήσει: πολιτικά, πολιτισμικά και ψυχικά. Πολιτικά πρώτα.

H Ελλάδα προσφέρει σήμερα την καλύτερη εικόνα του ευρωπαικού μέλλοντος. Οτι η Ελλάδα επιλέχθηκε ως πειραματόζωο για το νέο τρόπο οικονομικής διακυβέρνησης, είναι γενικά γνωστό. Αυτό που έχει αναλυθεί λιγότερο, είναι το είδος πολιτικής που εισάγεται χωρίς καμμία συζήτηση για τα μέτρα. Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση, οι δημοσκοπήσεις και οι κομματικές αντιδικίες δίνουν την εντύπωση ότι η πολιτική συνεχίζεται όπως πάντα. Αλλά τα μέτρα εισάγουν την πλέον επιθετική πολιτική της βιοπολιτικής (της άσκησης εξουσίας στο ατομικό και κοινωνικό σώμα, εξουσίας που στοχοποιεί τη ζωή) στην Ευρώπη.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ηφαιστειακή έκρηξη στην Ισλανδία, μια χώρα που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από την παράλογη απληστία των τραπεζιτών, είναι η πιο αρμόζουσα αλληγορία για την εξελισσόμενη ελληνική τραγωδία. Η κρίση έχει συζητηθεί κύρια με όρους οικονομικούς και σχεδόν φυσικούς και μόνο δευτερευόντως σε σχέση με τον πολιτικό της χαρακτήρα και τις επιπτώσεις. Η κυβέρνηση, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και οι αυτάρεσκοι «ειδικοί» παρουσίαζουν τα γεγονότα και το μνημονιο σαν θεϊκή πράξη, μια φυσική καταστροφή που δεν μπορούσε να προβλεφτεί ή αποφευχθεί. Η κυριαρχούσα ρητορική υποστηρίζει ότι η λειτουργία των αγορών είναι, απρόβλεπτη, ανεξιχνίαστη. Αν η Ελλάδα είναι σαν τον Τιτανικό, οι «αγορές» είναι το ανελέητο παγόβουνο και οι απαιτήσεις της Ε.Ε. και του ΔΝΤ μια ξαφνική ηφαιστειακή έκρηξη. Η μόνη απάντηση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ μπροστά σε τέτοια «ανωτέρα βία» είναι να εφαρμόσουν διαδικασίες πολιτικής άμυνας έτσι ώστε να περιορίσoυν τις απώλειες και τις ζημιές.

Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την «φυσικοποίηση» (naturalization) της οικονομίας, «φετιχισμό των καταστροφών», κάτι σαν το φετιχισμό του εμπορεύματος κατά Μαρξ. Πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται στις Βρυξέλλες και τη Νέα Υόρκη και εφαρμόζονται πιστά στην Αθήνα, στρατηγικές επιλογές των χρηματιστών, πρωτόγνωρες επιβολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΔΝΤ παρουσιάζονται ως αναπόφευκτες, αναπόδραστες, σχεδόν μη-ανθρώπινες παρεμβάσεις. Αν η οικονομική κρίση είναι μια φυσική καταστροφή, τότε η πολιτική δεν πρέπει να ανακατεύεται στην αντιμετώπιση της, με τον ίδιο τρόπο που δεν πρέπει να αναμειγνύεται στην ανθρωπιστική βοήθεια σε περίπτωσεις σεισμού. Ενας υπουργός μας είπε ότι «χρειαζόμαστε στρατιωτική πειθαρχία» στην αποδοχή των μέτρων. Τα τηλεοπτικά νέα, με μπροστάρη το MEGA, επαναλαμβάνουν ανιαρά: «Η οικονομία φταίει, βρε βλάκα»! Σχεδιαγράμματα με την άνοδο των «σπρέντς» κυριαρχούσαν στις οθόνες με τον ίδιο τρόπο που παρουσιάζουν την εξάπλωση της ηφαιστιακής στάχτης η την αύξηση της θερμοκρασίας σε περίοδο ξηρασίας. «Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση;» ρωτούν ρητορικά οι παντογνώστες δημοσιογράφοι και οι υπόλογοι πολιτικοί, θέτοντας τέρμα στην πολιτική συζήτηση και παρέμβαση για να επιστρέψoυν στην «επιστημονική» ανατομή της φυσικής οικονομικής καταστροφής. Ας δούμε λοιπόν την πολιτική πλευρά της κρίσης.

Μια μικρή παρένθεση πολιτικής φιλοσοφίας

Η πολιτική λειτουργεί πάνω σε δύο άξονες και μορφές εξουσίας: η Autoritas (νομιμοποιημένη εξουσία) εκφράζει το “κοινό συμφέρον” ή τη βούληση του λαού να συμβιώνει. Η Potestas, από την άλλη, είναι η δύναμη που διατηρεί τη συνοχή της κοινωνίας μέσω της κυριαρχίας των λίγων πάνω στους πολλούς. Η λειτουργία της πολιτικής εκφράζει, συμπυκνώνει και διαμεσολαβεί πρόσκαιρα στην κοινωνική και οικονομική σύγκρουση, και οικοδομεί νομιμοποιημένη εξουσία πανω σ’ενα μονιμο υπόβαθρο αναπόδραστου ανταγωνισμού.

Αυτή η βασική πολιτική πραγματικότητα συσκοτίστηκε από τη νεοφιλελεύθερη σύγκλιση των δεξιών και των σοσιαλδημοκρατών. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα ολέθριο οικονομικό μοντέλο. Είναι μια παγκόσμια ιδεολογία και κοσμοθεώρηση που ωθεί τους ανθρώπους να κατανοούν τη ζωή τους και να σχετίζονται με τους άλλους αποκλειστικά ως άπληστοι σφετεριστές και χωρίς όριο καταναλωτές και μηχανές επιθυμίας. Ως αποτέλεσμα, η πολιτική μετατρέπεται αποκλειστικά σε διαχείριση της οικονομίας, απαρνούμενη τον βασική της λειτουργία, την προσωρινή ειρήνευση των κοινωνικών συγκρούσεων (προσωρινή, γιατί η κοινωνική σύγκρουση είναι μόνιμο συστατικό του κοινωνικού δεσμού και η potestas η συνεχής του έκφραση) και την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης (απαραίτητη προϋπόθεση για την autoritas και τη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος.

Η πολιτική που επιβάλλει ο νεοφιλελευθερισμός λαμβάνει οικονομικές και ηθικίστικες μορφές. Μιμούμενος τα νεοκλασσικά οικονομικά, η πολιτική μετατρέπεται σε μια δραστηριότητα που μοιάζει με την αγορά. Άτομα, συμφέροντα και τάξεις αποδέχονται τη συνολική κοινωνικο-οικονομική ισορροπία και χρησιμοποιούν την πολιτική για να επιδιώξουν οριακές βελτιώσεις συμφέροντος και κέρδους. Από την αλλη πλευρα, η πολιτική παρουσιάζεται ως διαδικασία επιχειρηματολογίας, με την οποία μπορεί να επιτευχθεί ορθολογική συναίνεση σχετικά με τα δημόσια αγαθά.

Η πολιτική που ασκειται είτε ως μια τελεια αγορα αγορά, είτε ως σωκρατικος διαλογος, προδιαγράφει τη σύγκρουση ως τελειωμένη, παρωχημένη, αδύνατη και ταυτόχρονα προσπαθεί να αποκηρύξει και να αποκλείσει την εμφάνισή της. Η αντικατάσταση της σύγκρουσης από μια συνεργασία οικονομολόγων “που λένε την αλήθεια”, από εκσυγχρονιστές γραφειοκράτες και πατριωτικά ΜΜΕ, μετατρέπει το κράτος σε έναν νταή υπέρ της αγοράς εσωτερικά (παραδειγμα η αγριοτης της καταστολης) και έναν τεχνητά ανεκτικό φορέα επιβολής του ανθρωπισμού εξωτερικά (όπως φαίνεται στους πρόσφατους “ανθρωπιστικούς πολέμους”). Η σύγκρουση όμως δεν εξαφανίζεται – οι νεοφιλελεύθερες συνταγές αυξάνουν την ανισότητα, τροφοδοτούν τον ανταγωνισμό και στρέφουν την οργή εναντίον των μεταναστών, των φτωχών και όσων ανθιστανται στην εξαθλιωση.

Αυτή ακριβώς τη στάση έναντι της πολιτικής εισήγαγαν τα πρόσφατα γεγονότα στην Ελλάδα. Κανένα από τα πρωτοφανή μέτρα δεν συζητήθηκε ούτε εγκρίθηκε έξω από τον κύκλο ελάχιστων μυημένων κυβερνητικών στελεχών. Η επιβολή τους παρουσιάστηκε ως αναπόδραστο αποτέλεσμα των άπληστων αγορών και της δόλιας ευρωπαϊκής αδράνειας (που βρίσκεται πίσω από την απληστία των αγορών). Παρουσιάστηκαν σαν μια ανθρωπιστική εκστρατεία για να σωθούν τα θύματα μιας φυσικής καταστροφής. Οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, οι ειδικοί και τα κυρίαρχα ΜΜΕ προανήγγειλαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και μετά εξαπέλυσαν μια συστηματική εκστρατεία για να πείσουν το κοινό.

Η αυστηρή οικονομία και η εντιμότητα, οι περικοπές μισθών και η ηθική αρετή αποτελούν παντού την καθολική νεοφιλελεύθερη συνταγή. Στν Ελλαδα παίρνουν μια πιο σκληρή μορφή απ΄ ό,τι στην Ιρλανδία ή την Ισλανδία, διότι η (οικονομική) τιμωρία πρέπει να είναι πιο σκληρή, αντίστοιχη με την υπερβολική μας ηθική χαλαρότητα. Η ποινη ατνιστοιχει με την αμαρτια, μονο που θα την πληρωσουν οι αναμαρτητοι. Πρόκειται για ένα δηλητηριώδη τύπο μεταμοντέρου κυνισμού.

Για την αληθινή πολιτική, από την άλλη, η ιδέα ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση” δεν υφίσταται. Η δημοκρατία, που ειναι συνωνυμη με την πολιτικη, είναι ακριβώς η έκφραση της διαφωνίας και της σύγκρουσης, μια μορφή ζωής μέσω της οποίας τα πιο αστάθμητα προβλήματα μπορούν να τεθούν προς συζήτηση και δοκιμασία, λύσεις μπορούν να βρεθούν και βάσει αυτών πολιτικες πρωτοβουλιες να αναληφθουν. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που σχολιαστές και ειδικοί έπρεπε να προκαταλάβουν την κοινή γνώμη αναγγέλλοντας ότι το πιο αμφιλεγόμενο ζήτημα των καιρών μας δεν υπάγεται στην πολιτική κρίση και στην κανονιστική αξιολόγηση, αλλά μόνο στις αληθοφανεις συνομιλίες των ορθοφρονούντων ειδικών.

Ολες οι προτασεις για πολιτική κινητοποίηση κατα των μετρων, όλες οι ιδεες για παυση πληρωμων ή ριζικη αναδιαρθρωση του χρεους, η πρόταση για δημοψήφισμα απορρίπτονται γιατί δεν συνειδητοποιούν τον επείγοντα και μονόδρομο χαρακτηρα της οικονομικής λυσης. Αν η «φυσικοποιημένη» οικονομία κινείται με τρόπους απρόβλεπτους και θεόσταλτους, η πολιτική γινεται μια υποκατηγορια της οικονομίας που πρέπει να μένει σιωπηλή και περιθωριοποιημένη. Μ’αυτο τον τροπο βαθυτατα πολιτικες αποφασεις εμφανιζονται ως αναποφευκτο αποτελεσμα αδηριτων νομων και ταξικα συμφεροντα περιβαλλονται την αιγλη της επιστημονικης αληθειας.

Ο πολιτικός χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης

Και όμως, η πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο. Κάθε βήμα, απόφαση και πράξη που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο ήταν βαθιά πολιτικές επιλογές. Η οικονομική κατάρρευση του 2008 που επιδείνωσε την οικονομική κρίση αποκάλυψε την θεμελιώδη υποκρισία και ανηθικότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ενώ οι απλοί άνθρωποι υποβάλλονται καθημερινά στην «πειθαρχία» της αγοράς χάνοντας σπίτια, δουλειές και ελπίδα, οι τεράστιες απώλειες των τραπεζών αναλήφθηκαν από το κράτος. Αυτή είναι η πολιτική του «σοσιαλισμού του λεμονιού»: σοσιαλισμός για τους πλούσιους – καπιταλισμός για τους υπόλοιπους. Η, για να παραφράσουμε τον Μπέρτολτ Μπρέχτ, αν φοροδιαφεύγεις πας φυλακή, ενώ αν οδηγήσεις μια τράπεζα στην πτώχευση παίρνεις τεράστια μπόνους.

Το ιδιο ισχυει με το χρέος. To χρεος συσσωρεύθηκε τα τελευταία 30 χρόνια με αποφάσεις των εναλλασσόμενων πολιτικών ελίτ που χρησιμοποιούσαν τα δάνεια για πελατειακες πολιτικες και πολιτικα οφελη. Δεν υπάρχει διαφορά ως προς αυτό ανάμεσα στον Σημίτη, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου και τους διάφορους υπουργούς και πρώην υπουργούς που παρελαύνουν χωρίς ντροπή στις τηλεοπτικές οθόνες ζητώντας «στρατιωτική πειθαρχία». Οπως προσφατα ειπε ο κ. Παγκαλος ‘τα φαγαμε ολοι μαζι’ -αλλα δεν προσέθεσε οτι οι ‘ολοι’ δεν περιλαμβανουν την πλειοψηφία του χαμηλομισθου λαου, που τωρα καλειται να πληρωσει αυτα που αλλοι ‘εφαγαν’. Ολες οι πρόσφατες εκλογικές εκστρατείες έγιναν με το κόμμα της εκάστοτε αντιπολίτευσης να υπόσχεται «ηθική στην πολιτική», «εκλογίκευση των δημοσιονομικών», «επαναθεμελίωση του κράτους», εγκατάλειψη της «αλαζονείας της εξουσίας». Μόλις τελειώνουν οι εκλογές, η νέα κυβέρνηση επιστρέφει στις παλιές μεθόδους, δανειζόμενη, δωροδοκώντας και μοιράζοντας προνόμια στους ημέτερους

Σήμερα, τo ενα κυβερνητικό κόμμα επιτίθεται στο άλλο για το ποιος φταίει για το χρέος, ωσάν να υπάρχει κάποιος που ανήκει στην πολιτική ελίτ των τελευταίων 30 χρόνων και δεν φταίει. Με αυτή την έννοια, τα πρόσφατα γεγονότα δείχνουν ότι η οικονομική και η ηθική πτώχευση ειναι συνοδοιποροι. Στην Βρετανία, στην διάρκεια των τηλεοπτικών αναμετρήσεων της προσφατης προεκλογικής εκστρατείας, και οι τρεις ηγέτες απολογήθηκαν στο κοινό για τα «σκάνδαλα των εξόδων» (οι βουλευτές χρέωναν στο δημόσιο κονδύλια που δεν δικαιούνταν) που στοίχισαν στο δημόσιο λιγότερο από δύο εκατομμύρια λιρες και ωχριούν σε σύγκριση με τα ποσά που σπαταλήθηκαν από τις δικές μας ελίτ. Περιμένουμε ακόμα την πολιτική ελίτ να απολογηθεί στον ελληνικό λαό, αν και μια μεταμέλεια ιαπωνικού τύπου και ακόμα περισσότερο ένα δημόσιο χαρακίρι, θα ταίριαζαν περισσότερο στην κατάσταση αν αναλογιστούμε το μέγεθος της ευθύνης. Η πολιτική καστα ομως δεν διαθέτει το βασικό ηθικό ανάστημα: η αξιωση να αλλάξουν οι πολίτες στάση, να υπακούν στο νόμο και να δρουν υπεύθυνα προς την κοινωνία θα ήταν πολύ πιο αξιόπιστη αν οι στυλοβάτες της ηθικής έδειχναν ένα ίχνος ταπεινοφροσύνης και κατανοησης των ευθυνων τους.

Η πολιτική φύση της κρίσης διαφαίνεται και στην ευρωπαικη πλευρά. Το όριο του 3% στο έλλειμμα (που το έχουν ξεπεράσει όλα τα κράτη της ευρωζώνης), το σύμφωνο σταθερότητας, η κερδοσκοπία των «αγορών» έχουν όλα πολιτικό κίνητρα και σχέδιο. Ο στενός δεσμός μεταξύ των μέτρων της ΕΕ και του ΔΝΤ με τη γερμανική πολιτική είναι πασίγνωστος. Ολοι σχεδον τωρα αποδεχονται οτι η γερμανικη πολιτικη περιορισμου μισθων και ισχυρου ευρω εχει βοηθησει την γερμανικη οικονομια αλλα εχει δημιουργησει τα προβληματα του Νοτου. Αυτό που έχει λιγότερο σχολιαστεί είναι η φύση της κερδοσκοπίας των αγορών. Αυτή δεν βασίζεται στις επιδόσεις της πραγματικής οικονομίας (η Ελλάδα ειναι ακομη γυρω στην 25η θεση του ΟΟΣΑ, αλλά τα μετρα και η υφεση που δημιουργουν την οδηγούν συνεχως προς τα κατω), αλλά στα αισθήματα «εμπιστοσύνης» και «ρίσκου» που διακατέχουν τους χρηματιστές. Οι χρηματαγορές λειτουργούν σε ένα εικονικό και όχι πραγματικό επίπεδο. Η αξιοπιστία ενός κράτους, ο κίνδυνος να μην πληρώσει προσδιορίζονται από φανταστικούς σχεδιασμούς και ιδεολογικές κατασκευές. Αποτελουν μια αυτοεκπληρουμενη προφητεια, που δεν εχει σχεση με την πραγματικοτητα, αλλα εχουν την δυναμη να την αλλαζουν καταστροφικα.

Οι επιθέσεις των «αγορών» κατά της Ελλάδας ειναι η εκδικηση του νεοφιλελευθερισμου για την μεγαλη ηττα του 2008. Αποτελει ομως και αναπόσπαστο κομματι των ευρύτερων ρυθμίσεων της μεταβιομηχανικης και μεταφορντικής παγκοσμιοποιμενης κοινωνιας των υπηρεσιων. Η συσσώρευση κεφαλαίου δεν βασίζεται πλέον στην δημιουργία υπεραξίας στον πρωτογενή τομέα, αλλά στην άντληση προσοδου (με κυρια μορφη τον τόκο και το μίσθιο για πνευματικη ιδιοκτησια). Αυτό ισχύει τόσο σε ατομικό επίπεδο (ο νεοφιλελευθερισμός μας μεταχειρίζεται όχι σαν φυσικά πρόσωπα ή πολίτες, αλλά σαν καταναλωτές που πρεπει να δανείζονται για να ξοδέυουν) όσο και σε κρατικό. Όμως, η συσσώρευση κεφαλαίου μέσω προσοδου πρέπει να αστυνομεύεται αυστηρά αφού το δανειστικό συμβόλαιο δεν δημιουργεί αυτόματα τις συνθήκες της αναπαραγωγής του όπως συμβαίνει με το συμβόλαιο εργασίας. Η άντληση προσοδου και τόκου απαιτεί τον εκφοβισμό καθώς δεν υπάρχει κάποιο “φυσικό” επιπεδο μισθίου. Η πίεση των αγορών είναι ένας τρόπος να ασκηθεί πίεση στους οφειλέτες για να αποδεχτουν την πιο ακραια καταστροφη των δημοσιων δαπανων ή να χρεωκοπησουν. ‘Οφειλετες προσεχετε’ λενε στα κρατη- “ή καταστρεφετε το κρατος προνοιας, ή γινεστε η επομενη Ελλαδα”. Δεν διαφέρει και πολύ από την μαφιόζικη “προστασία”: αν ο οφειλέτης αμφισβητήσει τους ορους η την αμοιβή, οι μπράβοι τον δέρνουν. Και οι απειλες επιασαν. Στην Μ. Βρεταννια, η νεα κυβερνηση χρησιμοποίησε συστηματικα την ελληνικη τραγωδια για να επιβαλλει πρωτοφανεις στα μεταπολεμικα χρονικα περικοπες δαπανων. Το ιδιο γινεται στην Ισπανια, Προτογαλια, Γαλια και Ιρλανδια. Οπως ξερουμε η Ελλαδα δεν εχει μεγαλη οικονομικη σημασια στην Ευρωπη. Το ΑΕΠ ειναι μολις 3% του ευρωπαικου. Αλλα η συμβολικη σημασια της επιθεσης ηταν καταλυτικη.

Η επιβολη του νεοφιλευθερισμου απο τον Ρέιγκαν και την Θάτσερ συνοδευτηκε απο επιθεση σ’ολους τους ενδιαμεσουσ θεσμους, τα κόμματα, τα συνδικάτα, την αυτοδιοικηση ακόμα και την εκκλησία. Οι θεσμοι αυτοι ομως ειναι απαραιτητοι για την διαμεσολάβηση εξουσίας και πολιτων. Η απουσια τους εξασθενει την κοινωνικη ευπρεπεια (civility), αποδοχη και ενσωματωση που ειναι αναγκαιες στον καπιταλισμο για να εξημερωνει τον ανταγωνισμο και περιοριζει την συκγρουση. O ανθρωπος που αντιμετωπιστηκε απο την εξουσια ως καταναλωτης σε περιοδους ευημεριας, σε εποχη ανεχειας γινεται αντικείμενο αστυνόμευσης. Ετσι εξηγειται η μεγαλη αυξηση των μηχανισμων καταστολης που εμφανισθημαν ως συνεπεια του περιφημου πολεμου κατα της τρομοκρατιας, αλλα εχει αλλο κυριο στοχο. Τείχη σηκώνονται στο Μεξικό, στην Παλαιστίνη, γκετο φτωχων εμφανοζονται στο κεντρο πολεων, gated communities πλουσιων στα προαστια, αυξάνονται οι φυλακές, οι δυνάμεις καταστολής. Ο κόσμος που ειχε αποπλανηθει απο την τεχνητη χρηματοπιστωτικη αναπτυξη εγκαταλειπει αναγκαστικα την κατανάλωση ως μεθόδο ικανοποίησης προσωπικών επιδιώξεων και επιθυμιών και βλεπει την ζωη του να ανατρεπεται. Δεν ειναι πια μονο το 1/3 της κοινωνίας που μενει απ’εξω, όπως κατά τη δεκαετία του ’80. Μεγαλα τμηματα του πληθυσμου, απο βολεμενοι γινονται αποκλεισμενοι.

Εδω φαινεται η πραγματικη διασταση του τελους της πολιτικης και η ριζικη επαναδιαπραγματευση του κοινωνικου δεσμου. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα ολέθριο οικονομικό μοντέλο. Είναι μια παγκόσμια ιδεολογία και κοσμοθεώρηση που ωθεί τους ανθρώπους να κατανοούν τη ζωή τους και να σχετίζονται με τους άλλους ωs καταναλωτες χωρις ορια, ως μηχανές επιθυμίας. Αλλα καθως καταρρέει το οικονομικό μοντελο που τον στηριξε, μπαινουμε σε εποχη νεας κοινωνικης οντολογιας. Ο εκτεθειμένος σε δάνεια και χρέη, ανθρωπος υφίσταται τεράστια ψυχολογική κρίση, κριση ταυτοτητας. Για να επαναπροσδιορισθει συνολικα η ζωή του υποκειμένου και η σχέση του με τους άλλους και το κοινωνικο δεσμο, χρειαζεται μια αγρια και αποτομη βιοπολιτικη στρατηγικη. Τα μετρα αποτελούν την πιο προωθημενη βιοπολιτική επεμβαση, ενα νέο τρόπο συνολικης επανοργάνωσης της ζωής από την εξουσία. Ο κοινωνικος ελεγχος και πειθαρχηση, η ριζικη αλλαγη συμπεριφορων και σχεσεων που επιβαλλεται δεν εχει προηγούμενο στην Ευρωπη. Η Ελλάδα γίνεται το μεγάλο εργαστήρι όπου φτιάχνεται ο άνθρωπος του μέλλοντος.

Η βιοπολιτικη στρατηγικη δεν χρησιμοποιει μονο τον φοβο για το μελλον και την δηθεν επιστημονικη αληθεια. Εξίσου σημαντικη ειναι η καλλιεργεια αισθηματων ενοχης. Η χαμηλοφωνη υποδειξη στους πολιτες λεει οτι αφου για 15 χρόνια είχες βελτιωση του βιοτικου σου επιπεδου μεσα απο μη παραγωγικες δραστηριοτητες, τωρα πρεπει να πληρωσεις. Ένας μέσος άνθρωπος που ειχε αποδεχτεί το νεοφιλελευθερο μοντελο μπορει να πιστεψει ότι δικαιολογουνται οι μειώσεις μισθων και συνταξεων γιατί την προηγουμενη περιοδο ειχε αυξανομενες απολαυσεις. Χωρίς να αρνούμαστε ότι υπήρξε φοροδιαφυγή και διαφθορά, πρέπει να εξετάσουμε το ενοχικό σύνδρομο ως τακτική βιοπολιτικής πειθάρχησης.

Εδω η ψυχαναλυση μπορει να βοηθησει. To υπερεγω μας εγκαλει για τις παρανομες απολαυσεις που το προστυχο μερος του μας ειχε επιβαλλει. Το ηθικιστικο υπερεγω τωρα παιρνει το απανω χερι και λεει αξιζει να υποφερεις γιατι αμαρτησες. Οι Γερμανοι και οι Αγγλοι βλεπουν τους Ελληνες τεμπεληδες, καλοπερασακηδες, αχρηστους. Η ζωη τους, γεματη δηθεν απολαύσεις και αργίες, κλέβει από τους βόρειους αυτό το κάτι που θα τους έκανε ολοκληρωμένους, ευτυχείς. Αλλά το ίδιο κάνουν και οι ελληνικές ελίτ. Αποδέξου την τιμωρία, λένε στον κόσμο, γιατί αμάρτησες και το αξίζεις. Ο ηθικισμός είναι απαραίτητος συνοδοιπόρος της βιοπολιτικής.

Δεν υπάρχει επομενως μεγαλύτερο ψέμα από τον ισχυρισμό ότι η κρίση είναι κυριως οικονομική, Η πολιτική λογική και οι ανάγκες του ύστερου καπιταλισμού δημιούργησαν την κρίση που χρησιμοποιείται σήμερα με κυνικό τρόπο για να καταστραφεί το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης. Μολις συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της πολιτικής κρίσης, που οδηγει στην ολικη διαλυση και επανασυσταση του κοινωνικου δεσμού, ίσως εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια καθολικής αντίδρασης.

Που βρίσκεται ο ελληνικός πολιτισμός;

Ποια ειναι η απαντηση της κοινωνιας σ’αυτη την ριζικη αλλαγή; Έχουμε δυο ειδών αντιδρασεις. Μια πρωτη είναι το acting out. Η απόγνωση δεν μπορει να απορροφωθει από τους εξασθενημενους ενδιάμεσους θεσμους. Ετσι ο παντα εύθραυστος ψυχικος δεσμος με την κοινωνια ραγιζει και οδηγει σε εκδηλώσεις προσωπικής αρνησης, που μπορεί να παίρνουν μορφή βιας, αυτοδικίας, εγκληματικότητας κοκ. Και εδω φιλοι βρισκομαστε μπροστα σε ενα τεραστιο αδιεξοδο του κυριαρχου ελληνικου πολιτισμου. Αυτα που αντιμετωπισαμε προσφατα ως Έλληνες του εξωτερικου ηταν πρωτοφανη. Ο ανθελληνικος και αντιμεσογειακος ρατσισμος και οριενταλισμος που πρεπει να υπηρχε υφερπων, εγινε εκκωφαντικος. Οι λαικες εφημεριδες επιχαιρουν με την ελληνικη τραγωδια γιατι οι διακοπες στην Κρητη και την Ζακυνθο θα ειναι πιο φτηνες. Διανοουμενοι απο την αλλη πλευρα δεν μπορουν να πιστεψουν πως οι νεοέλληνες, που δηθεν καταγονται απο τους δημιουργους της φιλοσοφιας και της επιστημης, εγιναν τετοιοι ψευτες, κλεφτες και τεμπεληδες. Αντιστροφα, το μεγαλο μερος των Ελληνων βλεπει την Αγγλια ως μερος για ψωνια στο Harrods και σπουδες σε υποβαθμισμενα Πανεπιστημια, πολλα τμηματα των οποιων διατηρουνται απο τους Ελληνες φοιτητες.

Η ψυχαναλυση διακρινει μεταξυ του ideal ego (ιδεωδους εγω) και του ego ideal (του ιδεατου εγω). Το πρωτο οργανωνει φαντασιακα το εγω μεσα απο την προβολη μιας ιδεατης ταυτοτητας: βλεπω τον εαυτο μου πετυχημενο, εξυπνο, ωραιο. Αλλα το ego ideal ειναι πιο σημαντικο για την ψυχικη ισοροπια: για να γινω αντικειμενο επιθυμιας, βλεπω τον εαυτο μου απο την σκοπια του αλλου και προσπαθω να γινω η να πραξω αυτο που νομιζω οτι ο αλλος περιμενει απο μενα. Αυτο ηταν μεχρι προσφατα το μοντέλο των ελληνικων ελιτ: θα εκσυγχρονιστουμε, θα γινουμε οπως νομιζουμε οτι μας θελουν οι Ευρωπαιοι. Και τώρα καταλαβαίνουμε ότι οι ευρωπαικές ελίτ μας βλέπουν σαν τις δικές μας, όπως έλεγε ο Καβάφης το 1918: ανήσυχους, ανήμπορους, ψεύτες.

Αυτό αποτελεί χρεωκοπία του εκσυγχρονιστικού μοντέλου πολιτιστικής ταυτότητας. Στο ψυχικό επίπεδο αποτελεί πρόβλημα αυτων που βιωνουν την σχεση αναμεσα στον φαντασιακο τους ευρωπαϊσμό και τον υποτιμητικο τροπο που τους αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαιοι. Και θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ο Παπανδρέου προσπαθεί να προβάλει την τραγική φιγούρα κάποιου που κάνει αυτό που πρέπει, ακυρώνοτνας ταυτόχρονα την ταυτότητά του. Σαν τραγωδία ή σαν φάρσα, πάντως, η αναδιάρθρωση του κοινωνικού δεσμού περνάει μέσα από την επανεξέταση της κυρίαρχης, πολιτισμικής ταυτότητας.

Μερικές ιδέες για την επάνοδο της πολιτικής

Χρειαζόμαστε πιθανόν μια νέα θεωρητική σύλληψη για τον πολιτισμό και την πολιτική. Ο δημόσιος τομέας αντιπροσωπεύει και προάγει τα επιτεύγματα του κράτους πρόνοιας. Αλλά σαν υποχείριο των πολιτικών μηχανισμών και πεδίο πελατειακών σχέσεων, έχει χάσει μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης και κύρους του. Αυτό βολεύει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που χρησιμοποιεί την ιδιωτικοποίηση και την απορρύθμιση προκειμένου να μεταφέρει κεφάλαιο και εξουσία από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Συνειδητοποιώντας την αντίφαση ανάμεσα στην δημόσια αρετή που χρησιμοποιείται για ιδιωτική εξαχρείωση, οφείλουμε να αποτρεψουμε την διαiρεση της κοινωνίας σε αντιμαχομενους δημόσιo και ιδιωτικo χωρο. Oi αλληλοκατηγορίες για τεμπέληδες και διεφθαρμένους δημόσιους υπάλληλους ή για φοροφυγάδες και διεφθαρμένους ελεύθερους επαγγελματίες υπηρετεί μόνο τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική του διαίρει και βασίλευε.

Πέρα από τη διαίρεση δημόσιου και ιδιωτικού, υπάρχει ένας τρίτος όρος: το κοινό καλό, res publica. Το κοινό καλό αντιπροσωπεύει την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη του μεταπολιτευτικου κοινωνικού συμβολαίου, την ενέργεια που εμψυχώνει την κοινωνία και δημιουργεί αίσθηση αλληλεγγύης. Ο δημόσιος τομέας εκπροσωπούσε παραδοσιακά αυτό το κοινό καλό, αλλά σήμερα δεν εκφράζεται αποκλειστικά από το κράτος. Αυτό το κοινό συμφέρον ή κοινοπολιτεία καθορίζεται αδιαμφισβήτητα από τον βαθύ ανταγωνισμό ανάμεσα στο λαό και τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Ωστόσο σε αυτό τον καιρό της επικείμενης καταστροφής, οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να απευθυνθούν στην δεξαμενή του κοινού αισθήματος για να σώσουν το ανθρώπινο πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας.

Η κοινωνική αηδία για τις πολιτικές ελίτ πρέπει να μετατραπεί από απαθή αποστασιοποίηση σε ενεργή δύναμη. Διάφορες ιδέες μπορούν να χρησιμοποιηθούν σ΄ αυτή την κατεύθυνση. Θα μπορούσε ίσως να δημιουργηθεί μια εξεταστική επιτροπή πέρα από τα δύο μεγάλα κόμματα από Έλληνες και ξένους
οικονομολόγους και κοινωνικούς επιστήμονες για να εξετάσει πως εκτινάχτηκε το χρέος και πως ξοδεύτηκαν τα κονδύλια . Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ πρέπει να λογοδοτήσουν για την καταστροφή της χώρας. Θα μπορούσε λοιπόν να συγκροτηθεί ένα δικαστήριο τύπου Beratrand Russell για να διερευνήσει την ηθική και νομική ευθύνη των ελίτ. Η κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση για να πάρει τα μέτρα και η συμπεριφορά των ελεγκτών ΔΝΤ και Ε.Ε. θυμίζει τους αποικιοκράτες σε περιοχές υπό κηδεμονία. Η συνταγματικότητά τους, επομένως, πρέπει να ελεγχθεί δικαστικά και ήδη αυτό γίνεται από σημαντικούς φορείς της κοινωνίας, όπως ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθήνας και το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας.

Γενικότερα, η Ελλάδα χρειάζεται ένα μεγάλο, πατριωτικό μέτωπο αντίστασης, πέρα από κομματικές εντάξεις. Μια ηγεμονική πολιτική αναγνωρίζει την πολυδιάσπσαση των κοινωνικών δυνάμεων και προσπαθεί να αναγάγει μια βασική αντίφαση που συμπυκνώνει τις αντιθέσεις σε γραμμή αντιπαράθεσης των λαϊκών δυνάμεων. Το κοινό καλό και η δημοκρατία είναι οι καλύτεροι υποψήφιοι για ηγεμονική πολιτική. Ένα τέτοιο μέτωπο δημιουργεί την απαραίτητη δυναμική για να μετατρέψει την άμυνα σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.

Oι ευρωπαϊκές ελίτ φοβήθηκαν ότι η χρεωκοπία της Ελλάδας θα δημιουργήσει προβλήματα για το ευρώ και την Ένωση. Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Τώρα που ξέρουμε ότι η θεραπεία είναι χειρότερη από την ασθένεια, ίσως να καταλάβει η Ευρώπη ότι διάλεξε το λάθος πειραματόζωο. Ο όρος “κρίση νομιμοποίησης” περιγράφει τη μαζική απώλεια εμπιστοσύνης στο πάντα εύθραυστο κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο δεν μπορεί πλέον να συγκεντρώνει τη λαϊκή συγκατάθεση σε μια ισορροπία ισχύος τόσο κατάφωρα και άδικα οργανωμένη κατά των συμφερόντων της πλειοψηφίας. Τέτοιες κρίσεις εμφανίζονται όταν το κενό που πάντα υπάρχει ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνωμένους γίνεται αγεφύρωτο χάσμα και δεν πείθει πια ο ισχυρισμός των ελίτ ότι εκφράζουν το κοινό συμφέρον.

Το τέλος ή ο σκοπός της πολιτικής είναι η προσωρινή ειρήνευση της κονωνικής σύγκρουσης και η προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όταν η πολιτική χάνει αυτό το σκοπό, έρχεται το δικό της τέλος. Σ΄ αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα: Οι Έλληνες πρέπει να παλέψουν για την επιβίωση της πολιτικής. Άμα γίνουν από πειραματόζωα, πρωτοπορία της αντεπίθεσης των Ευρωπαίων, θα προσφέρουν μια υπηρεσία στον κόσμο ισάξια με την επινόηση της δημοκρατίας.

*Ο Κώστας Δουζίνας είναι αντιπρύτανης και διεθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Birkbeck College, πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Τα βιβλια του Το Τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Νόμος και Αισθητική κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Παπαζήση και Ο Λογος του Νομου από την Αλεξάνδρεια.

Πηγή

Αν

Joseph Rudyard Kipling(1865-1936)

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,

αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,

αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ’ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,
κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,

αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,

αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.

Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…

Έ! Παιδί μου τότε…

Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…
Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

Πηγή

Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας

Γεώργιος Σουρής(1853-1919)

Ποιος είδε κράτος λιγοστό

σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Πηγή

Ryuichi Sakamoto & Alva Noto – Inset

Alva Noto & Ryuichi Sakamoto – Logic Moon

Βρείτε τις διαφορές | Που είναι η μαρίνα

Βρείτε τις Διαφορές

Ποιές είναι αλήθεια οι διαφορές του Ναυπλίου με το Μόντε Κάρλο? Ακούγεται περίεργη η ερώτηση, αλλά πριν απαντήσουμε “γρήγορα”, ας σκεφτούμε, ποιες πραγματικά είναι οι διαφορές?

Το έργο της μαρίνας στο Ναύπλιο, είναι ίσως το έργο, που έχει μείνει στα λόγια περισσότερο από κάθε άλλο. Πρέπει ήδη να συζητιέται 30 χρόνια. Έχει γίνει παραμύθι και όποιος μιλά για αυτό, χαρακτηρίζεται γραφικός. Γνωρίζουμε ότι έχουν γίνει προσπάθειες, αλλά αποτέλεσμα μηδέν.

Διαβάζουμε στην Άλλη Πρόταση, ότι έχει εγκριθεί το έργο από το κράτος, στις 19 Δεκεμβρίου το 2008.

Από τότε έχουν περάσει 2 χρόνια.

Τελικά που βρισκόμαστε? Υπάρχουν χρονοδιαγράμματα? Μήπως άλλαξαν λόγω οικονομικής κρίσης? Μπορεί κάποιος να απαντήσει στην ερώτηση μας?

Ακόμα και όταν υπήρχαν πραγματικά τα λεφτά, δεν έγινε τίποτα. Και αναρωτιόμαστε, όλα αυτά τα χρόνια, δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να το υλοποιήσει?

Μόνο παχιά λόγια? Μόνο μάσα? Κανένας? Κανένας? Ούτε ένας τόσα χρόνια? Τι μας λείπει, να τα βάλουμε κάτω να δούμε τι φταίει. Φταίει ο λαός που ψηφίζει τους απάνω? Φταίει ο λαός που δεν ελέγχει τους απάνω? Φταίει η ανικανότητα των απάνω? Φταίει ότι δεν ενδιαφέρονται οι επάνω?

Όλα αυτά να τα δεχτούμε, επειδή συμβαίνουν, έχουν γραφτεί στην ιστορία, αλλά τι μας μένει να κάνουμε, δεν πρέπει να αξιολογήσουμε το παρελθόν και να αναζητήσουμε ένα καλύτερο μέλλον?

Τα δύο μεγάλα κόμματα

Ανατριχίλα πραγματική μας πιάνει με αυτή τη φράση. Έχουμε επαναπαυτεί στα δύο μεγάλα κόμματα, είναι τραγικό.

Τα στοιχεία είναι απλά κυρίες και κύριοι, ψηφίσαμε τα δύο μεγάλα κόμματα, 30 χρόνια τώρα και καταλήξαμε σε αυτήν την κατάσταση.

Μην περιμένετε από τους άλλους, οι “άλλοι” έχουν ιστορικά αποδεδειγμένα αποτύχει

Αυτό που μας ανησυχεί ακόμα περισσότερο, είναι ότι δεν υπάρχει συνοχή ομάδων που θα πιέσουν είτε σε τοπικό επίπεδο είτε σε εθνικό επίπεδο. Είτε η ομάδα ονομάζεται “εμπορικός σύλλογος”, είτε ονομάζεται “ξενοδόχοι” και οποιαδήποτε άλλη ομάδα, πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι μαζί πρέπει να πιέσουμε για να επιτευχθούν οι στόχοι μας, μικροί στόχοι, βήμα βήμα, για να ανέβει η ψυχολογία μας. Ας οργανωθούμε!

Περιμένουμε από τους “άλλους”, είτε αυτός είναι ο Γιωργάκης είτε ο Πέτρος είτε ο Τάκης, να μας φτιάξουν τη ζωή μας. Αυτοί συμπληρώνουν το βιογραφικό τους και περνάνε στην ιστορία σαν ήρωες.

Εμείς τι κάνουμε?